De trooststeen en de belofte

DE BELOFTE

We komen om de 14 dagen bij elkaar. Ik zit aan het hoofd van de lange tafel met het grote, blauwe boek in mijn handen. Zes mensen, gezeten aan de lange kanten van de tafel, doen hetzelfde.
Het valt me af en toe zwaar om de Cursus in Wonderen vast te houden. Sinds 5 jaar ben ik in het onvrijwillige gezelschap van meneer Parkinson en vooral de rechterkant van mijn lichaam voelt stijf en onhandig aan. Mijn rechterhand trilt zachtjes en dat wordt steeds meer wanneer er iets spannends gebeurt. Het is een zichtbare spanningsmeter.
Ik zoek in mijn linkerbroekzak mijn troost-steen. Hij is zwart. Ik heb hem jaren geleden tijdens een wandeling meegenomen. Sindsdien vergezelt hij me. Soms kwijt, dan weer gevonden. In de plooi van de stoel of onderin de wasmand.
Die steen is verbonden met mijn trooster: de aartsengel Rafaël. Rafaël betekent immers: God geneest.
Jaren geleden, kort na de Parkinson-diagnose, heb ik in Venetië uren gezocht naar de Rafaëlkerk. Ik was die kerk tegengekomen in een prachtig boekje:”De engelen van Miss Garnett”. In dit kleinood heeft een Engelse communiste een ontmoeting in Venetië met een hedendaagse variant van de aartsengel Rafaël .
Ik was dat jaar in februari op wintersport in Noord-Italië. Het was maar drie uur rijden met de trein naar de stad van mijn dromen. Ik verwisselde die dag het witte bergdorpje voor een kolkende stad met uitbundig verklede mensen, kleurige maskers en overal muziek. Een paar dagen later zou het carnaval beginnen.
Nadat ik me een paar uur had laten onderdompelen in de sprookjessfeer liep ik door straatjes die smaller en rustiger werden. Ik wist dat ik de goede kant uitging, maar vinden kon ik het kerkje niet. Ik besloot het niet te vragen, maar wandelde op vermoeide voeten mijn neus achterna. Het vinden van het kleine kerkje voelde als het einde van een queeste. Op het Rafaëlplein stond de Rafaëlkerk. Helaas werd de kerk net verbouwd en kon ik alleen laverend tussen steigers en hekken slinks binnen komen. Nadat ik het stof van mijn kleren had geklopt keek ik om me heen en zag tot mijn tevredenheid geen andere mensen in de ruimte. Staande voor het altaar heb ik Rafaël beloofd om mijn trooststeen in deze kerk te offeren wanneer ik genezen zou zijn.

Maar wat is dat, genezen ?
De afgelopen 5 jaar heb ik erover nagedacht.
Parkinson is een struikrover die je onverwachts overvalt. Hij neemt je energie, je levenszin en je soepelheid mee. Dan laat hij zich weken lang niet zien, totdat hij op een dag weer langskomt en je maandenlang niet meer loslaat. Het is een onvoorspelbaar proces.
De boodschapperstof dopamine wordt steeds minder in de hersenen aangemaakt, waardoor spiergroepen en stemmingen worden aangepakt. Dat heeft gevolgen voor het lopen, het omdraaien in bed, voor het schrijven, slikken en voor alles wat door spieren wordt aangestuurd.
Wat de stemming betreft heeft meneer Parkinson mij 2 keer stevig onder water gehouden. Ik heb niet geweten dat depressiviteit zo zwaar kan wegen.

Na de eerste 2 jaren leven met Parkinson werd het me duidelijk dat genezen voor mij niet is: de afwezigheid van ziekteverschijnselen.
De sjamaan Alberto Villoldo opende mij de ogen voor het begrip heling:”Je kunt geopereerd worden aan een blinde darm. Dan ben je wel genezen, maar niet geheeld. Je lichaam kan nog steeds onderdeel uitmaken van een ziek systeem. Heling vindt plaats op zielsniveau. Wanneer heling plaats vindt, kan soms lichamelijke genezing plaatsvinden, maar soms ook niet.”
De Duitse monnik Anselm Grűn vult hier op aan:”Ziekte kan ons helpen onze eigen schaduwkanten onder ogen te zien. De ziekte laat ons zien wat we in ons leven hebben buiten gesloten. Door op die donkere plekken licht te laten schijnen, kunnen we die stukken accepteren en bij ons laten horen. We zijn dan heler.”

Al lang voor de diagnose was er bij mij een verlangen om de wereld te helen en om verbindingen aan te gaan met andere mensen.
Ik las geboeid het verhaal van een joodse vrouw die met getraumatiseerde bevolkingsgroepen rituelen ontwierp om beter om te kunnen gaan met pijn en verdriet van oorlog en onderdrukking. Zij leidde een project met deelnemers uit Rwanda, Bosnië en Armenië dat heette:”Democratie kan niet worden opgebouwd door handen van gebroken zielen”.Door de pijnlijke plekken te benoemen en daar tijdens een zelfbedacht ritueel bij stil te staan werd de pijn opgelost en kon het leven weer verder gaan.

Ondanks mijn betrokkenheid bij de wereld realiseerde ik me steeds meer, door mijn ziekte, dat mijzelf helen de belangrijkste stap was .Zoals iemand tegen mij zei:”Des te meer licht je uitstraalt, des te meer licht kun je op je omgeving laten schijnen”.

Ik werd enthousiast bij het lezen van de boeken van de Amerikaanse psychiater Jerry Jampolsky .In 12 principes gaf hij mogelijkheden om anders naar de wereld te kijken. Vooral het 2e principe sprak mij aan:”Gezondheid is innerlijke vrede en genezen is angst laten varen”. Want pas de afgelopen jaren realiseerde ik me hoe bang ik mijn hele leven was geweest. Ik schreef in die tijd een gedicht over 20 dingen waar ik bang voor was. Bang voor het onweer, bang voor afwijzing ,bang om dood te gaan, bang voor het lijden, bang in een tunnel. De laatste regel luidde: “Alleen ik ben niet meer bang om bang te zijn”. Door mijn angsten te erkennen en er licht op te laten schijnen werden ze al minder.
Ik voelde niet alleen de echtheid van de woorden van Jampolsky. Hij gaf me ook allerlei praktische aanwijzingen die ik iedere dag kon oefenen. Zo observeerde ik dagenlang mijn gedrag en mijn gedachtes. Was het uitspreken van “terechte” kritiek op mijn collega verbindend of isolerend? Wil ik gelijk hebben of gelukkig zijn? Wilde ik op zondagmorgen dat die wandelaars van het fietspad afgingen of kon ik met een glimlach er omheen fietsen?
Ik kon ook korte momenten contact maken met het bewustzijn dat ik geheeld was en dat het op die momenten onbelangrijk was of ik slecht of goed liep. Een verruimend inzicht door een andere bril op te zetten.

Al die tijd bestond bij mij de behoefte om mijn inzichten en ervaringen te delen met andere mensen die zich bezig houden met heling. Met plezier las ik bij Jampolsky over het ontstaan van Attitudinal Healing groepen. Het bezoeken van de Nederlandse website was de volgende stap.


Sinds een jaar ben ik deelnemer aan een Attitudinal Healing groep en sinds een paar maanden laaf ik mezelf met een aantal andere mensen aan de bron zelf: De Cursus in Wonderen. Ik ervaar de plaats waar beide groepen samenkomen als een tempel waar ik een paar uur mag verblijven. Ik voel regelmatig dat ik boven mezelf wordt uitgetild. Het zijn vrijplaatsen waar ik een helende houding kan oefenen.



Mijn rechterhand trilt nog steeds, de steen zit nog steeds in mijn linkerbroekzak, maar …. hij haalt de kerk wel!


Januari ‘09
Hans de Rijke

LATEN RIJDEN

DRIVING ANGELS

Het afgelopen schooljaar heb ik 2 dagen per jaar gewerkt en het ziet er naar uit dat dat het volgende schooljaar gaat veranderen.Mijn directie heeft mij gevraagd om 1 dag minder te gaan werken.Deels vanwege mijn verminderde beschikbaarheid(ik werk niet meer met schoolteams) deels vanwege de verminderde vraag vanuit de scholen.Hoewel ik het niet leuk vindt om een stapje terug doen, heb ik toch besloten om mij er niet tegen te verzetten.De Dienst is mij altijd zeer ter wille geweest.Dus vanaf 1 augustus 1 dag aan de slag.
Dat het wat vervoer betreft dit schooljaar zo goed is gegaan heb ik te danken aan mijn DRIVING ANGELS.Vriend(inn)en en bekenden die mij het hele schooljaar naar de scholen hebben toegereden.Als dank heb ik ze dit stukje van Ram Dass opgestuurd.

De wijsheid van afhankelijkheid.

Afhankelijkheid is voor de meeste mensen een enorm obstakel. Afhankelijk zijn, hulp nodig hebben , geeft ons het gevoel dat we hebben afgedaan, omdat we zoveel waarde hechten aan onafhankelijkheid. We hebben waardering voor de zorg van voor anderen, maar schuwen de gedachte dat er voor ons gezorgd moet worden. Sinds mijn beroerte heb ik heel wat met dit probleem te maken gehad en ik heb uit de eerste hand geleerd hoe moeilijk het ego het ons kan maken. In het begin zonderde ik me af en stond mezelf niet toe om hulp te accepteren. De aantrekkingskracht van onafhankelijkheid bestaat voor een deel uit niet kwetsbaar zijn. Als iemand anders nodig hebben ons in verlegenheid brengt of gevoelens van vernedering oproept , zullen we de behoefte aan hulp zo lang mogelijk ontkennen. In plaats van onze handen te openen en te ontvangen wat anderen te bieden hebben, klappen we dicht als we ergens om moeten vragen.
Situaties waarin we afhankelijk worden kunnen transformerende ervaringen zijn voor alle betrokken partijen. Door onszelf toe te staan onze behoefte kenbaar te maken,bieden we onze omgeving de mogelijkheid om te helpen. Door openhartig te zijn over onze eigen afhankelijkheid, kunnen we mensen in onze omgeving bevrijden van hun eigen angst voor afhankelijkheid. Als we daarentegen verzet of woede tonen over afhankelijkheid, scheppen we leed doordat we maken dat onze verzorgers zich ongemakkelijk gaan voelen.


Vroeger vond ik het heerlijk om in mooie auto’s te rijden.
Vrienden rijden mij tegenwoordig overal naar toe met de auto, Wanneer ik kan genieten tijdens die ritjes ,dan kunnen die vrienden ook genieten.
Als we vanuit een hoger perspectief naar dit soort situaties kijken, dan realiseren we ons hoe bevrijdend dat kan zijn.In plaats van gevangen te zitten in ego-opvattingen over macht en machteloosheid zien we vanuit dit perspectief zielen die betrokken zijn bij een gewijde uitwisseling van liefde en zorg.In plaats van wrok te koesteren over onze afhankelijkheid zien we deze situatie als een mogelijkheid voor ontmoeting en intimiteit.

Ram Dass uit :”Vanaf hier, vanaf nu.”

ODE AAN XAM

XAM

Krullenjongen
Kleine dribbelaar
Giraffenlover
Waar- is je haar?

Sleutelfriekje,
Kijken naar dieren
Ballenjongen
bang voor mieren

Zon in mijn leven
Knuffeldier
Klein kind
Groot plezier

Je loopt net als opa
Xam op je rug
“Eet smakelijk allemaal”
Kom je dinsdag weer terug?

Boekje over verstorend gedrag in de klas

Samen met een collega van de begeleidingsdienst ben ik een boekje aan het schrijven over "verstorend gedrag in de klas".We beschrijven o.a. 17 manieren waarop een leerkracht kan reageren op verstorend gedrag in de klas.Onderstaand verhaaltje is een voorbeeld van "meegaan met de stroom".

”De onzichtbare bal”

Tijdens de pauze voetballen de jongens van de zesde klas met een tennisbal in het hoekje van het plein. Hoewel voetballen verboden is op het schoolplein, wordt het meestal oogluikend toegestaan. De pauzewacht van dienst, de leerkracht van de derde klas, heeft daar vandaag geen boodschap aan en verbiedt de jongens om er verder mee te gaan. Wanneer ze weer op het bankje zit, spelen de jongens gewoon verder. De leerkracht komt stampvoetend op de jongens af en eist op strenge toon de bal op .Na enkele treiterende één-tweetjes, pakt één van de jongens de bal op en overhandigt hem aan de pauzewacht.”Zo, die zijn jullie kwijt”, moppert ze en ze stopt de bal in één van de brede zakken van haar jas.
Net wanneer ze weer zit ,hoort ze kreten uit de hoek van het plein:”Niet zo pingelen,Johan, overspelen die bal”.Tot haar stomme verbazing zijn de jongens weer aan het voetballen. Er wordt gerend, getackeld en zelfs een goal gescoord. Een aantal jongens rennen juichend terug naar hun eigen helft .Maar….. er is geen bal te zien.
In verwarring luidt de leerkracht de bel voor het eind van de pauze. De jongens van de 6e rennen in triomf langs haar heen. Ze lijken wel allemaal een bal voor zich uit te spelen.
-De meester van de zesde klas staat zijn klas op te wachten op de drempel van het lokaal. Snel doet hij een stap opzij om de nog voetballende jongens door te laten. Terwijl de meisjes verbaasd om zich heen kijken, zijn enkele jongens nog tussen de tafels aan het hooghouden met hun bal.
Plotseling fluit de leerkracht op zijn vingers en roept tegen Johan, de oudste leerling van de klas:”Dat is hands, jij pakt de bal met je handen, dat kost je een strafschop, jongen!!
Johan kijkt verbijsterd naar zijn meester, maar hij heeft deze keer geen tekst. De leerkracht roept:”Jij gaat op het doel en Peter neemt de strafschop .Hup dames even die tafels vooraan weg.”
Binnen een paar minuten zijn de tafels weggeschoven en staat de hele klas op de stoelen te joelen. Johan staat een beetje zenuwachtig voor het bord, dat als goal dient. Peter neemt een aanloop , en hoewel Johan een mooie duik maakt , roept meester :goal!!!.Het gejuich daarna is zo oorverdovend, dat diverse hoofden al voor het gangraam te zien zijn. Nog 4 jongens mogen een strafschop nemen en dan pakt de meester een netje en vraagt alle jongens om hun bal in het netje te stoppen. Staande bij de deuropening met zijn netje zegt hij,:”Ik moet even weg , maar wanneer ik terugkom staat alles weer op zijn plaats, alsof er niets is gebeurd. Afgesproken?
Eenstemmig klinkt het :Jaaaaa !!!
Maar wat gaat u doen meester, vraagt Johan. De meester wacht even totdat het helemaal stil is en zegt dan zachtjes:” Ik ga de ballen even teruggeven aan de juffrouw van de derde klas!!”.

Drie medereizigers

WOENSDAGAVOND

NU IK TOCH BEZIG BEN OM MIJN AVONDACTIVITEITEN TE NOEMEN:
OP WOENSDAGAVOND OM DE 14 DAGEN KOM IK MET 5 MENSEN SAMEN EN DELEN WE ELKAARS ERVARINGEN EN GEVOELENS VOLGENS ONDERSTAANDE RICHTLIJNEN.
HET ZIJN ALTIJD BIJZONDERE AVONDEN EN ZE BETEKENEN VEEL VOOR ME.

Attitudinal Healing.
Attitudinal Healing betekent letterlijk ‘het helen van je innerlijke houding of instelling’. Het is gebaseerd op de overtuiging dat je altijd kunt kiezen voor innerlijke vrede in plaats van innerlijke strijd, voor liefde in plaats van angst. In het proces van heelwording gaat het om het loslaten van een op pijn en angst gebaseerde houding, zoals haat, wrok, schuldgevoel, het niet kunnen vergeven van jezelf en anderen. Als angst verdwijnt, komt liefde vrij.
De inzichten zijn gebaseerd op het boek ‘Een cursus in wonderen’ maar zijn terug te vinden in vele oude, spirituele geschriften.
De 12 principes zijn uitspraken die ons helpen de wereld anders waar te nemen. Ze kunnen helpen typische ego overtuigingen en gevoelens los te laten (angst, woede, haat, tekort,…).

 De kern van ons wezen is liefde.
 Gezondheid is innerlijke vrede. Genezen is angst laten varen.
 Geven en ontvangen zijn in wezen één.
 We kunnen het verleden en de toekomst loslaten.
 NU is de enige tijd die er is…en elk moment is bestemd om te geven.
 We kunnen leren van onszelf en anderen te houden door te vergeven in plaats van te veroordelen.
 We kunnen liefde zien in plaats van fouten.
 We kunnen er bewust voor kiezen van binnen vredig te zijn, wat er ook maar buiten ons gebeurt.
 We zijn leerlingen en leraren voor elkaar.
 We kunnen ons concentreren op het leven als geheel in plaats van op fragmenten.
 Omdat liefde eeuwig is, hoeft de dood niet als iets beangstigends te worden gezien.
 We kunnen onszelf en anderen altijd zien als mensen die of liefde verspreiden, of een beroep doen op liefde.

SCHILDEREN OP DONDERDAGAVOND

Dit is niet helemaal de bedoeling

Maandagavond

Voor een boekje over Zhi Neng Qi Kung heb ik het volgende stukje geschreven.Hoewel het nu 2 jaar later is en ik inmiddels wel medicijnen slik,geeft het een aardig beeld van mijn maandagavondactiviteiten.

Mijn ervaringen met Zhi Neng

-Toen bijna 4 jaar jaar geleden de neuroloog bij mij de ziekte van Parkinson constateerde, was ik vastbesloten om mezelf op alle fronten zo soepel mogelijk te houden.Parkinson is tenslotte een uiterlijk ,maar ook een innerlijk verstijvingsproces.Door mijn eerdere ervaringen met Tai –Chi kwam ik terecht bij Zhi Neng mede omdat het goede effecten zou hebben op mijn gezondheid. Sinds drie en half jaar train ik wekelijks op maandagavond bij Fire-Dragon van Mark Sluiter in Den Haag.Af en toe moet ik mezelf bij elkaar rapen om te komen ,maar bijna altijd kom ik vol energie en voldaan thuis.
Wat mij aanspreekt is de constante verdieping die je in de oefeningen kunt ervaren, het langzaam uitvoeren van de bewegingen (dan val ik niet zo op) , het meditatieve aspect en de mogelijkheid om thuis met hulp van ingesproken C.D.’s te oefenen.
De eerste 2 jaar had ik ontzettende moeite met de oefening van de “6 directions”.Ik hoorde Luke Chan op de C .D. maar roepen “ You’re healthy now” terwijl ik me helemaal niet gezond voelde.Tot op een lesavond ik me realiseerde dat heling zich op een heel ander vlak afspeelt.Toen dat tot me doordrong stroomden de tranen uit mijn ogen en “zag” ik stromen licht uit mijn handen komen.
Ik weet niet hoe ik eraan toe zou zijn zonder Zhi Neng, maar mijn neuroloog is nog steeds tevreden en hij wordt ieder half jaar verbaasder dat ik nog geen Parkinson medicijnen nodig heb.Dat komt ook omdat ik, naast het regelmatig beoefenen van Zhi Neng, deelnemer ben van het Parkinsons Recovery Project een herstel aanpak die uitgaat van de Chinese meridiaantherapie en dus een uitstekende aanvulling is op Zhi Neng.

Hans de Rijke
56 jaar
jqderijke@hetnet.nl

Muziek

Muziek is voor mij belangrijk.
De web-site : www.last.fm geeft veel mogelijkheden om kennis te maken met nieuwe muziek.Door de koppeling van het programma aan mijn afspeelprogramma (windows Media Player)krijg ik overzicht over mijn favoriete muziek, maar ook over welke nummers ik de afgelopen periode het meest heb gedraaid.
Top 3 van de meest gedraaide nummers de afgelopen maand:
1.Sandy Denny-Georgie
2.Leonard Cohen - I'm your man
3.Peter and Gordon -True love ways.
Mijn favoriete artiesten (in willekeurige volgorde) :
-Leonard Cohen x
-Sandy Denny x
-Antony and the Johnsons
-Alela Diane x
-Lhasa de Sela
-Sufjan Stevens
-Bob Dylan x
-Bruce Springsteen
-Joan as Policewoman
De gekruiste artiesten heb ik live mogen aanschouwen.

HET GESCHENK VAN DE RABBI

---Het geschenk van de rabbi---


Dit verhaal gaat over een klooster dat moeilijke tijden doormaakte.De kloosterorde die ooit befaamd geweest was, had al haar dochterordes ten onder zien gaan als gevolg van vervolgingen in de 17e en 18e eeuw en de opkomst van het materialisme in de 19e eeuw.De orde was zo klein geworden dat er nog slechts 5 monniken waren overgebleven in het vervallen oorspronkelijke gebouw : de abt en vier anderen, allen in de zeventig. Het was onmiskenbaar een uitstervende orde.

In de dichte wouden rondom het klooster bevond zich een kleine hut die een rabbi uit een nabijgelegen stad zo nu en dan als kluizenaarshut gebruikte.Door hun jarenlang bidden en meditatie waren de monniken gevoelig geworden zodat zij altijd aanvoelden wanneer de rabbi in de kluizenaarshut was. “De rabbi is weer in het bos, de rabbi is weer in het bos “, fluisterden ze dan tegen elkaar.
Terwijl hij zich het hoofd brak over de dreigende ondergang van zijn orde kreeg de abt op één van die momenten de ingeving om de kluizenaarshut te bezoeken en de rabbi te vragen of hij misschien een advies zou kunnen geven dat het klooster kon redden.
De rabbi verwelkomde de abt in zijn hut.Maar toen de abt het doel van zijn bezoek uiteenzette, kon de rabbi slechts zijn medeleven betuigen.”Ik weet hoe het is,” zei hij. “De mensen hebben geen oog meer voor de geestelijke wereld.In mijn stad is het hetzelfde. Bijna niemand komt nog naar de synagoge.”
Terwijl het late zonlicht door de spinnenwebben de kamer binnenkwam, baden de oude abt en de rabbi samen.Daarna lazen ze gedeelten uit de Thora en spraken op zachte toon over wezenlijke dingen.
Toen kwam het moment dat de abt afscheid moest nemen. Ze omhelsden elkaar.”Het was prachtig dat we elkaar na al die jaren ontmoetten ‘, zei de abt, “Maar ik ben nog steeds niet geslaagd in het doel van mijn bezoek.Kunt u mij niets zeggen, of enig advies geven dat mij kan helpen mijn stervende orde te redden?”
“Nee , het spijt mij “antwoordde de rabbi. “Ik kan geen enkel advies geven. Maar ….” en zijn stem werd zachter, “Het enige dat ik u kan vertellen is dat de Messias één van u is.” De abt deed vanuit de deuropening weer een stap naar voren.Had hij dit goed verstaan? Maar de rabbi zat op zijn stoel met gesloten ogen.
Toen de abt terugkeerde in het klooster kwamen zijn medemonniken om hem heen staan en vroegen: “En, wat zei de rabbi?”
“Hij kon niet helpen”, antwoordde de abt.We hebben gebeden en in de Thora gelezen.Het enige dat hij zei, toen ik wegging - het was een beetje raadselachtig –was dat de Messias één van ons was. Ik weet niet wat hij bedoelde.

In de dagen en weken en maanden die erop volgden, piekerden de oude monniken hierover en vroegen zich af wat de woorden van de rabbi zouden kunnen betekenen.De Messias is één van ons? Kon hij wellicht één van ons, monniken, hier in het klooster hebben bedoeld? En als dat het geval was ,welke dan ?
Denk je dat hij abt Alphons bedoelde? Ja, als hij iemand bedoelde, bedoelde hij waarschijnlijk vader abt. Hij is al die jaren onze leider geweest en hij heeft voor die nieuwe gebedsruimten gezorgd.
Aan de andere kant kan hij ook broeder Remigius bedoeld hebben.Broeder Remigius heeft zich in de afgelopen jaren zeer verdienstelijk gemaakt door de Psalmen uit het Latijn te vertalen.Misschien dat hij de Messias is.
Of mogelijk is het broeder Abraham. Je hoort hem niet vaak, maar hij bezit de mysterieuze gave om aanwezig te zijn wanneer je hem nodig hebt.
Of bedoelde hij misschien broeder Johannes. Hij zingt dan wel vals in het koor, maar hij kan wel prachtig verhalen vertellen.Zou hij de Messias kunnen zijn?
Natuurlijk bedoelde de rabbi niet mij.Ik ben maar heel gewoon.Maar stel…. Dat ik de Messias ben. O God, niet ik . Zoveel kan ik toch niet voor u betekenen?

Terwijl ze zich op die manier het hoofd braken, begonnen de monniken elkaar met buitengewoon respect te behandelen met het oog op de kleine kans dat één van hen de Messias was.En met het oog op de heel kleine kans dat iedere monnik zelf de Messias was, begonnen ze zichzelf ook buitengewoon respectvol te behandelen.
Omdat het bos waarin het klooster lag prettig was om in te vertoeven, kwamen er steeds mensen langs het klooster en zo nu een dan waagden een paar voorbijgangers de stap om de kapel binnen te gaan en daar een tijdje rustig te gaan zitten.Daarbij ervoeren ze, zelfs zonder het zich bewust te zijn, de uitstraling van buitengewoon respect waardoor de vijf oude monniken waren omgeven ,die zo stralend was dat de atmosfeer van de plek ervan doortrokken werd. Ze bezat een eigenaardige aantrekkingskracht.Nauwelijks wetend waarom begonnen ze vaker terug te keren naar het klooster om in de omgeving te wandelen of om te bidden in de kapel. Ze begonnen hun vrienden mee te nemen om hen deze speciale plek te laten zien.En hun vrienden brachten hun vrienden mee.
Toen raakten enkele van de jongeren die het klooster kwamen bezoeken meer en meer in gesprek met de oude monniken.Na een poos vroeg één van hen of hij zich bij hen kon aansluiten.En daarna een tweede.En een derde.
Binnen enkele jaren was het klooster weer een bloeiende orde geworden dankzij het geschenk van de rabbi.


(uit: Met hart en ziel- Wijze verhalen van alle tijden-Feldman en Kornfield)

DANSEN

Dansen van binnen.

Ik dans door de kamer
Misschien zie ik eruit als een gekortwiekte reiger.
Maar ik dans.
Dat zou je niet denken wanneer je me bezig ziet om de honing met een mes uit de pot te halen.
Maar ik schaam me niet voor de buren.
Ik schaam me niet voor mezelf
Ook al zie ik eruit als een gekortwiekte reiger.


Ik dans ook van binnen.
Ik ben niet bang
Ik ben niet somber
Ik leef weer en kijk vooruit.
Want als je somber bent dan wil je dood en als je bang bent dan denk je dat je dood gaat.
Dood gaan doe ik toch. Je moet toch ergens aan dood gaan, nietwaar?

Het hangt ervan af welke bril ik opzet.
Kies ik voor de angst , de somberheid of kies ik voor de liefde(wat dat ook moge wezen)
Het zijn 2 verschillende brillen. Volgens de Cursus in Wonderen de twee enige brillen die er zijn.
Ik heb in ieder geval een keus.
Dat scheelt. Er zijn tijden geweest dat ik geen keuze had .
Zelfmedelijden was mijn enige keus.

Ik kan nu het stuur beter vinden.Hoewel ik minder plezier in het autorijden heb.
Mijn voet stapt niet soepel over van het gas naar de rem.

Ik wil gewoon meedoen.Doen alsof er niets aan de hand is Normaal doen.

Maar ik moet leren in mijn eigen tempo te rijden.
Op mijn eigen manier moet ik dansen.
Op mijn eigen wijze.

19-8-‘05

Cuchulain

De Keltische sage van Cuchulain.


Cuchulain was een groot strijder, de grootste van alle helden van de Rode Tak, groter heeft de wereld niet gekend.Hij beschermde zijn clan tegen kwade invloeden en tegen vijandige clans.Omdat zijn moeder Dectera elvenbloed had , rustte de zege van de goden op hem. Op den duur kwamen alle clans erachter dat Cuchulain met zijn gevreesde buikspeer , de Gae Bolg, onverslaanbaar was en zo werd Cuchulains clan niet meer aangevallen en heerste er vrede in het Ierse land.
Maar Cuchulain had nieuwe uitdagingen nodig en overwinningen om zijn trots te voeden.Zo daagde hij steeds weer nieuwe krijgers uit die zich vroeger of later in hun eer voelden aangetast en de uitdaging aangingen en die natuurlijk verloren.Cuchulain liet zodoende een spoor van vernederde en verslagen krijgers na en veroorzaakte meer leed dan vreugde.
Dat begon de oudsten van Cuchulain clan tegen te staan en na lang beraad besloten ze de goden te vragen de speciale bescherming van Cuchulain weg te nemen.En aldus geschiedde en bij het volgende gevecht werd Cuchulain gewond aan zijn voet.De wond die hij opliep was niet dodelijk , maar had de eigenschap nooit te helen.
Dit leidde tot ondraaglijk lijden, zodanig dat Cuchulain het niet meer uithield onder de mensen en zich terugtrok in een grot.
Na jaren van eenzaamheid en inkeer en door diepe dalen van uiterste wanhoop gaf hij zich tenslotte over en gaf hij zijn trots op.Hij kon dat pas doen toen hij werkelijk in de wond gekeken had en in de diepte van de wond zijn eigen destructieve kant, maar ook zijn eigen schoonheid, kon zien.
In zijn diepe verslagenheid wendde hij zich tot de goden en bad om genade.”Niet om mijn wil, maar uw wil geschiedde, maar als het uw wil zou kunnen zijn om deze beproeving weg te nemen, zo helpe u mij”.
En zo geschiedde. De lichamelijke wond genas, maar wat bleef was een litteken dat hem altijd herinnerde aan het vermogen tot lijden en mede-lijden.De bitterheid was omgevormd tot compassie.
Cuchulain keerde terug naar zijn clan en werd daar van harte welkom geheten. De rest van zijn dagen bracht hij door als heler in dienst van zijn medemens.Hij was getransformeerd van krijger tot “warrior of the heart”.

Het Begin

Dit is mijn eerste blog en een experiment op internet.Ik hoop hiermee een deel van de levensreis die ik maak met de wereld te delen.