woensdag 10 juni 2009

De trooststeen en de belofte

DE BELOFTE

We komen om de 14 dagen bij elkaar. Ik zit aan het hoofd van de lange tafel met het grote, blauwe boek in mijn handen. Zes mensen, gezeten aan de lange kanten van de tafel, doen hetzelfde.
Het valt me af en toe zwaar om de Cursus in Wonderen vast te houden. Sinds 5 jaar ben ik in het onvrijwillige gezelschap van meneer Parkinson en vooral de rechterkant van mijn lichaam voelt stijf en onhandig aan. Mijn rechterhand trilt zachtjes en dat wordt steeds meer wanneer er iets spannends gebeurt. Het is een zichtbare spanningsmeter.
Ik zoek in mijn linkerbroekzak mijn troost-steen. Hij is zwart. Ik heb hem jaren geleden tijdens een wandeling meegenomen. Sindsdien vergezelt hij me. Soms kwijt, dan weer gevonden. In de plooi van de stoel of onderin de wasmand.
Die steen is verbonden met mijn trooster: de aartsengel Rafaël. Rafaël betekent immers: God geneest.
Jaren geleden, kort na de Parkinson-diagnose, heb ik in Venetië uren gezocht naar de Rafaëlkerk. Ik was die kerk tegengekomen in een prachtig boekje:”De engelen van Miss Garnett”. In dit kleinood heeft een Engelse communiste een ontmoeting in Venetië met een hedendaagse variant van de aartsengel Rafaël .
Ik was dat jaar in februari op wintersport in Noord-Italië. Het was maar drie uur rijden met de trein naar de stad van mijn dromen. Ik verwisselde die dag het witte bergdorpje voor een kolkende stad met uitbundig verklede mensen, kleurige maskers en overal muziek. Een paar dagen later zou het carnaval beginnen.
Nadat ik me een paar uur had laten onderdompelen in de sprookjessfeer liep ik door straatjes die smaller en rustiger werden. Ik wist dat ik de goede kant uitging, maar vinden kon ik het kerkje niet. Ik besloot het niet te vragen, maar wandelde op vermoeide voeten mijn neus achterna. Het vinden van het kleine kerkje voelde als het einde van een queeste. Op het Rafaëlplein stond de Rafaëlkerk. Helaas werd de kerk net verbouwd en kon ik alleen laverend tussen steigers en hekken slinks binnen komen. Nadat ik het stof van mijn kleren had geklopt keek ik om me heen en zag tot mijn tevredenheid geen andere mensen in de ruimte. Staande voor het altaar heb ik Rafaël beloofd om mijn trooststeen in deze kerk te offeren wanneer ik genezen zou zijn.

Maar wat is dat, genezen ?
De afgelopen 5 jaar heb ik erover nagedacht.
Parkinson is een struikrover die je onverwachts overvalt. Hij neemt je energie, je levenszin en je soepelheid mee. Dan laat hij zich weken lang niet zien, totdat hij op een dag weer langskomt en je maandenlang niet meer loslaat. Het is een onvoorspelbaar proces.
De boodschapperstof dopamine wordt steeds minder in de hersenen aangemaakt, waardoor spiergroepen en stemmingen worden aangepakt. Dat heeft gevolgen voor het lopen, het omdraaien in bed, voor het schrijven, slikken en voor alles wat door spieren wordt aangestuurd.
Wat de stemming betreft heeft meneer Parkinson mij 2 keer stevig onder water gehouden. Ik heb niet geweten dat depressiviteit zo zwaar kan wegen.

Na de eerste 2 jaren leven met Parkinson werd het me duidelijk dat genezen voor mij niet is: de afwezigheid van ziekteverschijnselen.
De sjamaan Alberto Villoldo opende mij de ogen voor het begrip heling:”Je kunt geopereerd worden aan een blinde darm. Dan ben je wel genezen, maar niet geheeld. Je lichaam kan nog steeds onderdeel uitmaken van een ziek systeem. Heling vindt plaats op zielsniveau. Wanneer heling plaats vindt, kan soms lichamelijke genezing plaatsvinden, maar soms ook niet.”
De Duitse monnik Anselm Grűn vult hier op aan:”Ziekte kan ons helpen onze eigen schaduwkanten onder ogen te zien. De ziekte laat ons zien wat we in ons leven hebben buiten gesloten. Door op die donkere plekken licht te laten schijnen, kunnen we die stukken accepteren en bij ons laten horen. We zijn dan heler.”

Al lang voor de diagnose was er bij mij een verlangen om de wereld te helen en om verbindingen aan te gaan met andere mensen.
Ik las geboeid het verhaal van een joodse vrouw die met getraumatiseerde bevolkingsgroepen rituelen ontwierp om beter om te kunnen gaan met pijn en verdriet van oorlog en onderdrukking. Zij leidde een project met deelnemers uit Rwanda, Bosnië en Armenië dat heette:”Democratie kan niet worden opgebouwd door handen van gebroken zielen”.Door de pijnlijke plekken te benoemen en daar tijdens een zelfbedacht ritueel bij stil te staan werd de pijn opgelost en kon het leven weer verder gaan.

Ondanks mijn betrokkenheid bij de wereld realiseerde ik me steeds meer, door mijn ziekte, dat mijzelf helen de belangrijkste stap was .Zoals iemand tegen mij zei:”Des te meer licht je uitstraalt, des te meer licht kun je op je omgeving laten schijnen”.

Ik werd enthousiast bij het lezen van de boeken van de Amerikaanse psychiater Jerry Jampolsky .In 12 principes gaf hij mogelijkheden om anders naar de wereld te kijken. Vooral het 2e principe sprak mij aan:”Gezondheid is innerlijke vrede en genezen is angst laten varen”. Want pas de afgelopen jaren realiseerde ik me hoe bang ik mijn hele leven was geweest. Ik schreef in die tijd een gedicht over 20 dingen waar ik bang voor was. Bang voor het onweer, bang voor afwijzing ,bang om dood te gaan, bang voor het lijden, bang in een tunnel. De laatste regel luidde: “Alleen ik ben niet meer bang om bang te zijn”. Door mijn angsten te erkennen en er licht op te laten schijnen werden ze al minder.
Ik voelde niet alleen de echtheid van de woorden van Jampolsky. Hij gaf me ook allerlei praktische aanwijzingen die ik iedere dag kon oefenen. Zo observeerde ik dagenlang mijn gedrag en mijn gedachtes. Was het uitspreken van “terechte” kritiek op mijn collega verbindend of isolerend? Wil ik gelijk hebben of gelukkig zijn? Wilde ik op zondagmorgen dat die wandelaars van het fietspad afgingen of kon ik met een glimlach er omheen fietsen?
Ik kon ook korte momenten contact maken met het bewustzijn dat ik geheeld was en dat het op die momenten onbelangrijk was of ik slecht of goed liep. Een verruimend inzicht door een andere bril op te zetten.

Al die tijd bestond bij mij de behoefte om mijn inzichten en ervaringen te delen met andere mensen die zich bezig houden met heling. Met plezier las ik bij Jampolsky over het ontstaan van Attitudinal Healing groepen. Het bezoeken van de Nederlandse website was de volgende stap.


Sinds een jaar ben ik deelnemer aan een Attitudinal Healing groep en sinds een paar maanden laaf ik mezelf met een aantal andere mensen aan de bron zelf: De Cursus in Wonderen. Ik ervaar de plaats waar beide groepen samenkomen als een tempel waar ik een paar uur mag verblijven. Ik voel regelmatig dat ik boven mezelf wordt uitgetild. Het zijn vrijplaatsen waar ik een helende houding kan oefenen.



Mijn rechterhand trilt nog steeds, de steen zit nog steeds in mijn linkerbroekzak, maar …. hij haalt de kerk wel!


Januari ‘09
Hans de Rijke

zondag 31 mei 2009

LATEN RIJDEN

DRIVING ANGELS

Het afgelopen schooljaar heb ik 2 dagen per jaar gewerkt en het ziet er naar uit dat dat het volgende schooljaar gaat veranderen.Mijn directie heeft mij gevraagd om 1 dag minder te gaan werken.Deels vanwege mijn verminderde beschikbaarheid(ik werk niet meer met schoolteams) deels vanwege de verminderde vraag vanuit de scholen.Hoewel ik het niet leuk vindt om een stapje terug doen, heb ik toch besloten om mij er niet tegen te verzetten.De Dienst is mij altijd zeer ter wille geweest.Dus vanaf 1 augustus 1 dag aan de slag.
Dat het wat vervoer betreft dit schooljaar zo goed is gegaan heb ik te danken aan mijn DRIVING ANGELS.Vriend(inn)en en bekenden die mij het hele schooljaar naar de scholen hebben toegereden.Als dank heb ik ze dit stukje van Ram Dass opgestuurd.

De wijsheid van afhankelijkheid.

Afhankelijkheid is voor de meeste mensen een enorm obstakel. Afhankelijk zijn, hulp nodig hebben , geeft ons het gevoel dat we hebben afgedaan, omdat we zoveel waarde hechten aan onafhankelijkheid. We hebben waardering voor de zorg van voor anderen, maar schuwen de gedachte dat er voor ons gezorgd moet worden. Sinds mijn beroerte heb ik heel wat met dit probleem te maken gehad en ik heb uit de eerste hand geleerd hoe moeilijk het ego het ons kan maken. In het begin zonderde ik me af en stond mezelf niet toe om hulp te accepteren. De aantrekkingskracht van onafhankelijkheid bestaat voor een deel uit niet kwetsbaar zijn. Als iemand anders nodig hebben ons in verlegenheid brengt of gevoelens van vernedering oproept , zullen we de behoefte aan hulp zo lang mogelijk ontkennen. In plaats van onze handen te openen en te ontvangen wat anderen te bieden hebben, klappen we dicht als we ergens om moeten vragen.
Situaties waarin we afhankelijk worden kunnen transformerende ervaringen zijn voor alle betrokken partijen. Door onszelf toe te staan onze behoefte kenbaar te maken,bieden we onze omgeving de mogelijkheid om te helpen. Door openhartig te zijn over onze eigen afhankelijkheid, kunnen we mensen in onze omgeving bevrijden van hun eigen angst voor afhankelijkheid. Als we daarentegen verzet of woede tonen over afhankelijkheid, scheppen we leed doordat we maken dat onze verzorgers zich ongemakkelijk gaan voelen.


Vroeger vond ik het heerlijk om in mooie auto’s te rijden.
Vrienden rijden mij tegenwoordig overal naar toe met de auto, Wanneer ik kan genieten tijdens die ritjes ,dan kunnen die vrienden ook genieten.
Als we vanuit een hoger perspectief naar dit soort situaties kijken, dan realiseren we ons hoe bevrijdend dat kan zijn.In plaats van gevangen te zitten in ego-opvattingen over macht en machteloosheid zien we vanuit dit perspectief zielen die betrokken zijn bij een gewijde uitwisseling van liefde en zorg.In plaats van wrok te koesteren over onze afhankelijkheid zien we deze situatie als een mogelijkheid voor ontmoeting en intimiteit.

Ram Dass uit :”Vanaf hier, vanaf nu.”

ODE AAN XAM

XAM

Krullenjongen
Kleine dribbelaar
Giraffenlover
Waar- is je haar?

Sleutelfriekje,
Kijken naar dieren
Ballenjongen
bang voor mieren

Zon in mijn leven
Knuffeldier
Klein kind
Groot plezier

Je loopt net als opa
Xam op je rug
“Eet smakelijk allemaal”
Kom je dinsdag weer terug?

donderdag 14 mei 2009

Boekje over verstorend gedrag in de klas

Samen met een collega van de begeleidingsdienst ben ik een boekje aan het schrijven over "verstorend gedrag in de klas".We beschrijven o.a. 17 manieren waarop een leerkracht kan reageren op verstorend gedrag in de klas.Onderstaand verhaaltje is een voorbeeld van "meegaan met de stroom".

”De onzichtbare bal”

Tijdens de pauze voetballen de jongens van de zesde klas met een tennisbal in het hoekje van het plein. Hoewel voetballen verboden is op het schoolplein, wordt het meestal oogluikend toegestaan. De pauzewacht van dienst, de leerkracht van de derde klas, heeft daar vandaag geen boodschap aan en verbiedt de jongens om er verder mee te gaan. Wanneer ze weer op het bankje zit, spelen de jongens gewoon verder. De leerkracht komt stampvoetend op de jongens af en eist op strenge toon de bal op .Na enkele treiterende één-tweetjes, pakt één van de jongens de bal op en overhandigt hem aan de pauzewacht.”Zo, die zijn jullie kwijt”, moppert ze en ze stopt de bal in één van de brede zakken van haar jas.
Net wanneer ze weer zit ,hoort ze kreten uit de hoek van het plein:”Niet zo pingelen,Johan, overspelen die bal”.Tot haar stomme verbazing zijn de jongens weer aan het voetballen. Er wordt gerend, getackeld en zelfs een goal gescoord. Een aantal jongens rennen juichend terug naar hun eigen helft .Maar….. er is geen bal te zien.
In verwarring luidt de leerkracht de bel voor het eind van de pauze. De jongens van de 6e rennen in triomf langs haar heen. Ze lijken wel allemaal een bal voor zich uit te spelen.
-De meester van de zesde klas staat zijn klas op te wachten op de drempel van het lokaal. Snel doet hij een stap opzij om de nog voetballende jongens door te laten. Terwijl de meisjes verbaasd om zich heen kijken, zijn enkele jongens nog tussen de tafels aan het hooghouden met hun bal.
Plotseling fluit de leerkracht op zijn vingers en roept tegen Johan, de oudste leerling van de klas:”Dat is hands, jij pakt de bal met je handen, dat kost je een strafschop, jongen!!
Johan kijkt verbijsterd naar zijn meester, maar hij heeft deze keer geen tekst. De leerkracht roept:”Jij gaat op het doel en Peter neemt de strafschop .Hup dames even die tafels vooraan weg.”
Binnen een paar minuten zijn de tafels weggeschoven en staat de hele klas op de stoelen te joelen. Johan staat een beetje zenuwachtig voor het bord, dat als goal dient. Peter neemt een aanloop , en hoewel Johan een mooie duik maakt , roept meester :goal!!!.Het gejuich daarna is zo oorverdovend, dat diverse hoofden al voor het gangraam te zien zijn. Nog 4 jongens mogen een strafschop nemen en dan pakt de meester een netje en vraagt alle jongens om hun bal in het netje te stoppen. Staande bij de deuropening met zijn netje zegt hij,:”Ik moet even weg , maar wanneer ik terugkom staat alles weer op zijn plaats, alsof er niets is gebeurd. Afgesproken?
Eenstemmig klinkt het :Jaaaaa !!!
Maar wat gaat u doen meester, vraagt Johan. De meester wacht even totdat het helemaal stil is en zegt dan zachtjes:” Ik ga de ballen even teruggeven aan de juffrouw van de derde klas!!”.

dinsdag 5 mei 2009

Drie medereizigers


WOENSDAGAVOND




NU IK TOCH BEZIG BEN OM MIJN AVONDACTIVITEITEN TE NOEMEN:
OP WOENSDAGAVOND OM DE 14 DAGEN KOM IK MET 5 MENSEN SAMEN EN DELEN WE ELKAARS ERVARINGEN EN GEVOELENS VOLGENS ONDERSTAANDE RICHTLIJNEN.
HET ZIJN ALTIJD BIJZONDERE AVONDEN EN ZE BETEKENEN VEEL VOOR ME.

Attitudinal Healing.
Attitudinal Healing betekent letterlijk ‘het helen van je innerlijke houding of instelling’. Het is gebaseerd op de overtuiging dat je altijd kunt kiezen voor innerlijke vrede in plaats van innerlijke strijd, voor liefde in plaats van angst. In het proces van heelwording gaat het om het loslaten van een op pijn en angst gebaseerde houding, zoals haat, wrok, schuldgevoel, het niet kunnen vergeven van jezelf en anderen. Als angst verdwijnt, komt liefde vrij.
De inzichten zijn gebaseerd op het boek ‘Een cursus in wonderen’ maar zijn terug te vinden in vele oude, spirituele geschriften.
De 12 principes zijn uitspraken die ons helpen de wereld anders waar te nemen. Ze kunnen helpen typische ego overtuigingen en gevoelens los te laten (angst, woede, haat, tekort,…).

 De kern van ons wezen is liefde.
 Gezondheid is innerlijke vrede. Genezen is angst laten varen.
 Geven en ontvangen zijn in wezen één.
 We kunnen het verleden en de toekomst loslaten.
 NU is de enige tijd die er is…en elk moment is bestemd om te geven.
 We kunnen leren van onszelf en anderen te houden door te vergeven in plaats van te veroordelen.
 We kunnen liefde zien in plaats van fouten.
 We kunnen er bewust voor kiezen van binnen vredig te zijn, wat er ook maar buiten ons gebeurt.
 We zijn leerlingen en leraren voor elkaar.
 We kunnen ons concentreren op het leven als geheel in plaats van op fragmenten.
 Omdat liefde eeuwig is, hoeft de dood niet als iets beangstigends te worden gezien.
 We kunnen onszelf en anderen altijd zien als mensen die of liefde verspreiden, of een beroep doen op liefde.